Teksa marr nje leter e nje laps per te hedhur ca rreshta kuptoj se kohet e fundit frymzimi me ka lene shendene. Ka ikur sikur te mos kete qene kurre.
Ashtu humbas ne mendime ,ne kohet kur shkruaja ,shkruaja vertet shume. Zhurma e nje vetetime me sjell ne vete.
Dal ne dritare. Pemet lekunden nga njera ane e rruges ne tjetren. Qielli eshte bere gri ,duket shume i merzitur.
Duket dhe qe mban nje peshe te madhe perbrenda prej kohesh.
Ashtu si une.
Ndoshta dukem njeriu me i lumtur ne bote ,por jo ,nuk jam.
Ndihem bosh ,dhe kjo eshte me keq se te jesh e merzitur.
Dua te qaj ,por nuk mundem.
Dua te uleras ,por nuk kam si.
Dua te iki diku larg ,por nuk di ne mund tja dal.
Kjo eshte e keqja ime. Dua shume gjera por nuk bej as gjene me te vogel per ti arritur. Ndoshta jam une fajtore e kesaj gjendjeje.
Nuk eshte faji i atyre qe me rrethojne. As faji i tij.
Ai mashkull eshte .
Ashtu si gjithe te tjeret erdhi ,me beri te enderroj dhe iku pa asnje arsye. Por fundja une e kam fajin. Pse duhet te besoja fjalet e bukura?
Pse duhet te krijoja iluzione ne endrra pa baza?
Vetetimat e njepasnjeshme me therin ne shpirt.
Jam keq ,shume keq.
Si ate dite dimri ku shkruajta ate leter per te.
Por besoj se tani jam akoma dhe me keq.
E di pse?
Prej mungeses se tij.
Thone se koha sheron cdo gje ,por une nuk e besoj me kete perralle te vjeter. Jam deshmitare qe ndodh e kunderta. Nuk sheron asgje.
Nuk te ben as te harrosh.
Te ben thjesht te mesohesh me ate gjendje.
Te zevendesosh ate person me persona te tjere.
Por a nuk e di koha qe disa jane te pazevendesueshem?
Qe ato vijne,ngulin rrenje te thella ne zemren tende per te mos i shkulur me kurre.
Mesa duket nuk di asgje.
Shiu fillon te bjere papushim ,e bashke me te dhe lotet e mi fillojne te rrjedhin neper faqe. Kisha kohe qe i mbaja perbrenda.
Por tani eshte ndryshe.
Nuk e shoh me cdo dite ,si dikur.
Tani me u be kohe qe nuk shoh syte e tij ,nuk degjoj zerin.
Edhe sa kohe do vazhdoje nje gje e tille?
Dite,muaj,vite?
Apo ndoshta nuk do ta shoh me kurre?
Por a jetohet pa pare syte e atij qe do?
Pa pare shkelqimin e tyre?
Jo. Nuk eshte e mundur.
Ndjej nje mall pervelues qe po me merr frymen.
Me tmerron ideja qe nje dite koha do kete fshire dhe kujtimet.
A fshihen ditet me te bukura te jetes?
Momentet qe ti e ke kuptuar vleren e fjales Lumturi?
Thuaj nje fjale dhe me hiq kete peng qe kam prej kohesh.
Me thuaj qe nje dite ,kurdoqofte ajo ne do e gjejme serisht njeri tjetrin. Me thuaj ,dhe une do te besoj..
Dal ne dritare. Pemet lekunden nga njera ane e rruges ne tjetren. Qielli eshte bere gri ,duket shume i merzitur.
Duket dhe qe mban nje peshe te madhe perbrenda prej kohesh.
Ashtu si une.
Ndoshta dukem njeriu me i lumtur ne bote ,por jo ,nuk jam.
Ndihem bosh ,dhe kjo eshte me keq se te jesh e merzitur.
Dua te qaj ,por nuk mundem.
Dua te uleras ,por nuk kam si.
Dua te iki diku larg ,por nuk di ne mund tja dal.
Kjo eshte e keqja ime. Dua shume gjera por nuk bej as gjene me te vogel per ti arritur. Ndoshta jam une fajtore e kesaj gjendjeje.
Nuk eshte faji i atyre qe me rrethojne. As faji i tij.
Ai mashkull eshte .
Ashtu si gjithe te tjeret erdhi ,me beri te enderroj dhe iku pa asnje arsye. Por fundja une e kam fajin. Pse duhet te besoja fjalet e bukura?
Pse duhet te krijoja iluzione ne endrra pa baza?
Vetetimat e njepasnjeshme me therin ne shpirt.
Jam keq ,shume keq.
Si ate dite dimri ku shkruajta ate leter per te.
Por besoj se tani jam akoma dhe me keq.
E di pse?
Prej mungeses se tij.
Thone se koha sheron cdo gje ,por une nuk e besoj me kete perralle te vjeter. Jam deshmitare qe ndodh e kunderta. Nuk sheron asgje.
Nuk te ben as te harrosh.
Te ben thjesht te mesohesh me ate gjendje.
Te zevendesosh ate person me persona te tjere.
Por a nuk e di koha qe disa jane te pazevendesueshem?
Qe ato vijne,ngulin rrenje te thella ne zemren tende per te mos i shkulur me kurre.
Mesa duket nuk di asgje.
Shiu fillon te bjere papushim ,e bashke me te dhe lotet e mi fillojne te rrjedhin neper faqe. Kisha kohe qe i mbaja perbrenda.
Por tani eshte ndryshe.
Nuk e shoh me cdo dite ,si dikur.
Tani me u be kohe qe nuk shoh syte e tij ,nuk degjoj zerin.
Edhe sa kohe do vazhdoje nje gje e tille?
Dite,muaj,vite?
Apo ndoshta nuk do ta shoh me kurre?
Por a jetohet pa pare syte e atij qe do?
Pa pare shkelqimin e tyre?
Jo. Nuk eshte e mundur.
Ndjej nje mall pervelues qe po me merr frymen.
Me tmerron ideja qe nje dite koha do kete fshire dhe kujtimet.
A fshihen ditet me te bukura te jetes?
Momentet qe ti e ke kuptuar vleren e fjales Lumturi?
Thuaj nje fjale dhe me hiq kete peng qe kam prej kohesh.
Me thuaj qe nje dite ,kurdoqofte ajo ne do e gjejme serisht njeri tjetrin. Me thuaj ,dhe une do te besoj..
0 comments:
Post a Comment