Askush nuk kishte si ta kuptonte cfare ndihej ne ajer ate
nate.Askush.Madje as ajo qe kerkonte te fshihej nen petkun cudiberes se erresires.Rrahje mendjeje.(Apo zemre,nuk dalloheshin)
Te shtena armesh degjoheshin nga larg .Ai qe kercente ne
ajer jepte sinjale te koduara.Nje keter i vogel,i pmbrojtur kerkon te hyje brenda.Ngrinte doren e majte.E afronte afer fytyres.Pastaj ngrinte lehte gishtin drejtues.Ne drejtim te dritares se krisur.Ajo levizi ajrin si perde per te pare kush ishte.Te shtenat degjoheshin ende.Cdo here edhe me te forta.Po vinte drejt saj,por ajo ishte e shkujdesur.Ai vazhdonte te endej.
Rrotullonte goten bosh ne gishterinjte e ftohte dhe mundohej te shihte ate qe vertitej ne ajer. Ketri theu dritaren ,ashtu i trembur kerceu drejt e ne kolltukun ku ish ulur ajo.Ajri u be me i dendur .Nuk peshonte me oksigjeni,por dioksidi i tij.(Asnjeri prej te dyve ne fakt) Ishte i eger ,i frikesuar nga te shtenat turbulluese.
Por me shume i dhimbsej vetja.Dhe kush e di pse..Ai ndaloi
kercimin e ajrit.Veshtroi ate.Me pas ketrin. U trishtua.Ajo harroi te luante ne erresiren e tij dhe ndezi llambushken e zbehte.Ajo veshtronte ketrin.I dhimbsej.Ajo ndjesia e cuditshme qe vertitej ne ajer,pra ai, u zhduk.Te shtenat shperthyen deren.Ai u perpoq te mbronte ate. Pori shte teper vone.Ajo c’ka nuk duhej te ndodhte,ndodhi. Ajo i ftoi brenda te shtenat.I serviri edhe caj. Ajo ,te shtenat dhe ketri i frikesuar mbeten vetem nen dritezen e zbehte te llambushkes se dhomes se erret. Nuk iu desh shume,kur ajo kuptoi se ato te shtena do t’a varrosnin per se gjalli.
Dhe ...
ishte vetem faji i ketrit. -Anonim
0 comments:
Post a Comment